Nie pier*ol

Ulało mi się. Z wyrazami.



Staram się nie pisać notek o poważnych rzeczach, ale tym razem czuję, że nie mogę milczeć i dla tej sprawy jestem gotowa wystawić się na ataki hejterstwa.

Na mojej fejsbukowej ścianie od dwóch dni króluje temat bardzo szczerego wywiadu z Justyną Kowalczyk, w którym bez ogródek opowiada ona o walce z prześladującą ją od trzech lat depresją. Na szczęście moi internetowi znajomi to w zdecydowanej większości ludzie światli i otwarci, którym nie trzeba tłumaczyć takich rzeczy, ale komentujący na gazeta.pl czy pod postami znajomych na fb to jakaś inna, wprawiająca mnie w stupor część ludzkości. I tejże części ludzkości notkę niniejszą dedykuję.

Zacznijmy od tego, że depresja ISTNIEJE i jest chorobą. Pojawia się wtedy, kiedy na skutek długotrwałego stresu chory zaczyna odczuwać niedobór noradrenaliny i serotoniny. Są to substancje naturalnie produkowane przez nasz organizm i w normalnych sytuacjach wystarcza to, co potrafimy zrobić sami. Problem polega na tym, że w wyniku długotrwałego stresu, chory niemalże nieustannie ma napięte mięśnie i zużywa zapasy szybciej, niz potrafi wyprodukować. To duże uproszczenie, ale tak to z grubsza wygląda. Chciałam tylko przez to powiedzieć: to nie jest coś, co dzieje się tylko w głowie delikwenta, to nie jest wymyślona dolegliwość. To bardzo konkretne, fizyczno-chemiczne zaburzenie organizmu. Ma bardzo konkretne objawy somatyczne. Nie pierdol, że to tylko kwestia stanu umysłu.

Źródło:  http://www.robot-hugs.com/helpful-advice/
Tłumaczenie z angielskiego mojego autorstwa (tak, wiem, widać).

Depresja nie znika tylko dlatego, że już jej nie chcemy. Tak? Mam wychodzić częściej z domu? Chętnie bym, ale po trzystu metrach jest zmęczona, jakbym przebiegła maraton, bolą mnie nogi i nie mogę złapać tchu. Mam coś ze sobą zrobić? Nie mogę, spałam tylko 12 godzin i czuję, że muszę więcej.  Bo jestem zmęczona. Chętnie bym pojawiła się na spotkaniu/imprezie/zajęciach/w pracy, ale nie mogę się podnieść z łóżka. Dosłownie, nie mam siły się podnieść. Albo podniosłam się i tak zakręciło mi się w głowie, że musiałam znowu się położyć. Albo już byłam ubrana i gotowa do wyjścia, po czym dostałam rozstroju żołądka. Albo zaspałam, bo jestem zmęczona i dużo śpię. Mówisz, że się nie postarałam i że to ze złej woli? Nie mieszkasz w moim ciele i gówno wiesz o tym, jak się czuję, więc nie pierdol.

Depresja została wynaleziona, żeby sprzedać więcej leków? Orly? Wyobraź sobie, że leki antydepresyjne udostępnia nam nawet sama natura, i to w zasadzie za darmo: światło słoneczne (pomocne w zimowej depresji sezonowej),  magnez, witaminy z grupy B, fosfor. Wyciąg z dziurawca jest naturalnym antydepresantem, dostępnym bez recepty w byle sklepie zielarskim (kiedyś nawet w zwykłych sklepach spożywczych, ale ostatnio nie zaobserwowałam; na dziurawcu właśnie jest oparty polski lek antydepresyjny dostępny bez recepty, Deprim). Gdyby ktoś naprawdę nie chciał dać zarobić koncernom farmaceutycznym, to może zwalczać depresję sposobami naturalnymi. Ale pigułami szybciej i efektywniej, a czasami ktoś jest w tak złym stanie, że trzeba działać szybko. Więc nie pierdol, że jest w tym jakiś spisek.
To się nazywa postęp. Dzięki któremu np. gotujesz na gazie/kuchence elektrycznej, zamiast rąbać drwa do pieca.

miło by było, c'nie

Mówisz, że depresja dotyka słabych psychicznie. No, teraz to pierdolnąłeś. Co to znaczy "słaby psychicznie"? Czym się mierzy siłę psychiczną? Czy są jakieś odżywki na sterydach, od których człowiek robi się silniejszy psychicznie? A może dieta wysokobiałkowa?
Nikt nie jest słaby psychicznie. Każdy jest słaby psychicznie. Są w Twoim życiu ludzie, dla których zrobisz wszystko - o cokolwiek Cię poproszą, zrobisz to bez mrugnięcia okiem. Są też ludzie, których starasz się zadowolić, czasem wbrew sobie, bo Ci zależy na ich dobrej opini. Czasami stulisz dziób, zamiast kruszyć kopie, bo nie masz odwagi/zależy Ci na tej pracy/nie chcesz zranić drugiej osoby (niepotrzebne skreślić). Gratuluję, jesteś miękką fają.

Czasami bywa tak, że ktoś potrafi udźwignąć wielki plecak ze stelażem i wędrować z nim po górach, potrafi donieść do domu zakupy na tydzień dla całej rodziny i robi pompki na jednej ręce. Ale mimo to nie podniesie sam trzydrzwiowej szafy. Czy to znaczy, że jest słaby? Nie. To znaczy, że jego siła fizyczna ma swoje ograniczenia. Które objawiają się dopiero, kiedy nasz siłacz próbuje podnieść szafę. A teraz zamień ciężar fizyczny na psychiczny (rodzina, praca, zawody sportowe, studia itp.). Tu też masz swoje ograniczenia i czasem nie wiesz, gdzie one są.
A że mam szafę trzydrzwiową zamiast drążka na ciuchy? Mam dużo rzeczy i muszę je gdzieś pomieścić, a poza tym szafa mi się podobała i chuj Ci do tego. Nie pierdol, że zamiana szafy na jeden stalowy drążek zaspokoi moje potrzeby, bo ich nie znasz.
Z czasem może będę miała mniej rzeczy i będę mogła pozwolić sobie na mniejszą szafę. Ale to się nie stanie w pięć minut.

Przecież każdy bywa smutny, więc o co mi chodzi? Ty przecież też jesteś czasem smutny.
Depresja to nie jest smutek "czasem". W depresji jesteś smutny ZAWSZE. Robisz coś, co lubisz - jesteś smutny. Obierasz ziemniaki - jesteś smutny. Oglądasz reklamę proszku do prania i z jakiegoś powodu potęguje ona Twój smutek. Myślisz o czymś kompletnie neutralnym jak tramwaj i Twoje myśli obierają taką ścieżkę, że znowu jesteś smutny. Nawet jak nie myślisz o swoich problemach, to smutek jest. Czasem jesteś też strasznie zły, tak wściekły, że całe szczęście, że nie masz siły walnąć oponenta w pysk. Ale przez 99% czasu nie czujesz NIC. Poza smutkiem. "Czasem" bywasz smutny? Nie pierdol.
Mój kolega raz się popłakał oglądając "Dom nie do poznania". True story.

Inni mają większe problemy - tak, to prawda. Są też tacy inni, którzy nie mają problemów wcale, albo mają ich mniej. To będzie zimne i bezlitosne, ale to jest ten moment, kiedy inni przestają mnie obchodzić. Jest mi smutno (a co nowego, hehe), że jest im źle i że mają problemy, ale ja też mam swoje problemy. Nie można się zamienić na problemy, nikt nie przeżyje mojego życia za mnie i nie rozwiąże moich problemów. Jeżeli tak Cię to piecze, to pomóż ludziom o większych problemach, a mnie już nie pierdol.
Ja akurat nie mam czasu im pomagać. Gdyż muszę iść spać, gdyż jestem zmęczona.

Podobno "nie ma depresji, są tylko muchy w nosie". Nie mam much w domu. Nie pierdol.

"Gdyby miała chłopa/dziecko, to byłaby zdrowa" - powiadają niektórzy. Jak już wspomniałam wyżej, w depresji nie czuje się nic poza smutkiem. A jakoś trudno budować związek na smutku -  przydałaby się miłość, przyjaźń, pociąg seksualny, czułość i wiele innych składników. Ciąża i poród, kiedy nie ma się siły wstać z łóżka? Nie pierdol.

No i wisienka na torcie - pojawiły się komentarze, że Justyna nie powinna była chodzić z tym do gazety, że szuka poklasku, że jest pazerna na sławę, że tylu ludzi ma ten sam problem, a o nich się nie pisze. Po pierwsze, jeżeli tak bardzo jej zazdrościsz, to osiągnij coś w życiu (w końcu jesteś silny psychicznie i w ogóle masz odpowiedzi na wszystko), będą pisać o Tobie gazety, a ty będziesz tak zajęty wywiadami, że przestaniesz pierdolić. Po drugie, ona już jest sławna, bo zdobyła złoty medal na olimpiadzie. Jest taka sławna, że ja, mająca od lat wyłożone na sport profesjonalny, wiem kim ona jest. Gazety chcą z nią gadać, bo jest sławna, a nie na odwrót. Po trzecie, wielu ludzi ma ten sam problem, ale o tym nie opowie nawet na torturach, bo się boi. Boją się szykanów ze strony ludzi takich jak ty, którzy nie potrafią przestać pierdolić.

Morał

Miałeś kiedyś depresję? Jesteś lekarzem psychiatrą lub psychologiem? Nie?
To nie pierdol.