niedziela, 3 sierpnia 2014

Nudna Pani z Banku

Metamorfozy, rozdział kolejny.

Znowu zmieniłam pracę. W małej firemce w Tallaght, po której to robocie tyle sobie obiecywałam, wytrzymałam zaledwie rok, a i to przy wielkim wysiłku, bo tak naprawdę chciałam stamtąd spieprzać już po miesiącu. Długo by opowiadać dlaczego (tl,dr: nienawidziłam każdego jednego aspektu tej pracy, włącznie ze współpracownikami), dość powiedzieć, że byłam do tego stopnia zdesperowana, że złożyłam wymówienie nie mając nowej pracy na horyzoncie.
Tak, było to odważne. Tak, było to konieczne.
Wysłano mnie na zieloną trawkę już po paru dniach od rezygnacji (ale zapłacili do końca okresu wypowiedzenia, więc OK). Nie miałam planu co dalej. Byłam na jakiejś rozmowie o pracę, firma nie podobała mi się już od samego frontu. Wymieniłam parę maili z rekruterami na temat innych ofert. Przejrzałam spam z linkedIn i odpowiedziałam na jedną czy dwie oferty.
A nade wszystko, sprawdziłam stan oszczędności i skonstatowałam, że mogę pożyć jakiś czas bez pracy, i tak właśnie zrobię. Zabukowałam loty do Polski (te niedrogie), zasubskrybowałam Dublin Free Event Guide i cieszyłam się, że wreszcie będę miała czas dla siebie. Nie szukałam pracy, leżełam na kanapie oglądając Scrubs, przemeblowałam sypialnię, robiłam biżu.

A potem potoczyło się szybko: napisał do mnie jakiś koleś na LinkedIn, pogadaliśmy przez telefon, potem dwa krótkie interview telefoniczne i wtem! mam nową pracę. Nawet bezrobocie mi się nie udało.

Nie obiecywałam sobie wiele. Myślałam "to tylko 6 miesięcy kontraktu, zacisnę zęby, zrobię swoje, odłożę więcej kasy i znowu bezrobocie". No i klops.

Bo oto, wbrew wszelkim przesłankom...

Bardzo polubiłam swoją nową pracę.

Dostałam robotę w Ballsbridge, czyli jakieś 20 minut piechotą od domu. W pięknej okolicy. W ogromnym, jasnym, przestronnym biurze. Z kantyną i kawiarnią (co jest nie bez znaczenia, bo nie cierpię gotować). A nade wszystko, zostałam wrzucona na głęboką wodę i mianowana managerem (co było moim marzeniem już od co najmniej dwóch lat).

Moja nowa fabryka, czyli AIB Bankcentre

Choć jeszcze trochę się boję ponownego zawodu i staram się nie podawać serca na talerzu zbyt pochopnie, to w sekrecie muszę wam wyznać, że fruwam pod sufit z radości.
Po raz pierwszy w życiu wiem, co to znaczy lubić swoją pracę.
Lubię tam być.
Lubię to, co robię.
W niedzielę wieczorem cieszę się, że nazajutrz idę do pracy.
Co rano maszeruję do biura z uśmiechem.
Kurde, nawet z dress codu się cieszę, bo mam pretekst, żeby bardziej dbać o wygląd.


Robię samojebki. Często. Lubię samojebki.

Nie ukrywam: nie jest różowo. Wkurwu nie brakuje, jest stres, jest presja. Ale za to w niecałe dwa miesiące nauczyłam się więcej niż przez rok w poprzedniej pracy (w której to nie nauczyłam się praktycznie niczego), w zasadzie nie ma dnia, żebym nie dowiedziała się czegoś nowego.
Kilka rzeczy, których nauczyłam się w tylko tym tygodniu:
  • w Teradata SQL assistant można importować dane z pliku tekstowego do tabeli
  • wirtualna drukarka do PDF nie jest już wynalazkiem dla odklejonych nerdów, tylko najwyższą koniecznością
  • telekonferencje są lepsze od spotkań w sali konferencyjnej, bo każdy siedzi przed kompem i może mieć dokument przed nosem
  • w excelu można zablokować formuły w danych komórkach bez blokowania całej reszty
  • sałatka: winogrona+orzechy włoskie+gotowany kurzy cyc+oliwa to piękno i dobro
  • kolczyki typu "wkrętki" to fatalny pomysł, jeżeli musisz dużo rozmawiać przez telefon
  • jeżeli w Twoim telefonie Cisco trzeszczy i przerywa, zacznij od wymiany samej słuchawki i przewodu doń, a nie całego aparatu.
Mój mózg wreszcie odżył i zasuwa na najwyższych obrotach, a adrenalina tak mi skacze, że chyba niedługo przestanę potrzebować Tabletek Na Manie Wyjebane.

Ludzie również stanowią miłą odmianę. Miejsce, w którym aktualnie haruję, jest olbrzymie i przetrzymuje kilka tysięcy ludzi. Efekt: nikt nie zawraca mi gitary przy lunchu, pełna anonimowość. Poznaję tylko ludzi, z którymi bezpośrednio pracuję, a kontakty ograniczają się do wymiany uprzejmości (zrobiłam się całkiem niezła w small talk, chociaż nadal nie przepadam za tym sportem) i rozmów na tematy służbowe. Żadnego pierdolenia o ślubach, dzieciach, wakacjach w Las Vegas i samochodach, nikt mnie nie pyta, co robiłam/mam zamiar robić w weekend. Mało tego, mój team ma swoją stronę, gdzie każdy umieścił parę informacji o sobie, więc nawet nie muszę nikogo wypytywać ani odpowiadać na nudne pytania typu "ile lat mieszkasz w Irlandii". RTFM. Jestem wniebowzięta.


Co do szefów (bo w końcu szefów ma każdy), to mam ich dwoje - ona lubi marudzić, on mówi "fuck" średnio co trzy słowa. Nie muszę dodawać, że się dobrze dogadujemy? ;)

Kantyna jest absolutnie zajebista. Co prawda samo pomieszczenie ze stolikami jest niespecjalnie ładne i tchnie latami 70., ale jedzenie wynagradza wszystko. Wybór sałatek, dań wegetariańskich, kanapek, a nawet deserów jest oszałamiający. Nawet śniadania jadam w pracy (bo nie tylko nie znoszę gotować, ale nawet kupować jedzenia, więc nigdy nie mam nic na śniadanie). Nie muszę za nic płacić na miejscu, ani martwić się gotówką (której mi notorycznie brakuje, wierzę w Plastik Jedyny), bo wszystko idzie na moją kartę pracownika i jest bezpośrednio potrącane z konta na koniec miesiąca. Jaka to piękna odmiana po kuchni wielkości mojego salonu, ze stołem na kilka osób, przy którym wiecznie ktoś siedział i chciał wchodzić ze mną w interakcje (przeszkadzając mi czytać) i stacją benzynową jako jedyną sensowną opcją, kiedy nic sobie nie przyniosłam z domu.

Tak, jestem Chujową Panią Domu. Nie gotuję, nie kupuję normalnego jedzenia, zmywam raz na tydzień, piorę raz na miesiąc. Handlujcie z tym :)








Co do samej pracy, to roboty jest w cholerę. W jednym tygodniu żongluję trzema-czterema projektami różnej wielkości, chodzę na ok. 4 zebrania strategiczne tygodniowo, tylko w tym tygodniu musiałam oszacować czas testowania dla 5 czy 6 kolejnych projektów, a na dodatek zostałam postawiona na czele teamu, który ugrzązł z robotą do tego stopnia, że zainteresowały się tym wyższe warstwy Grupy Trzymającej Władzę i postanowiono dać im dodatkowy bat nad głową (czyli mnie). Każdy nowy dzień jest wielkim wyzwaniem i nie mogę uwierzyć, że robię to wszystko. Bo jeszcze do niedawna myślałam, że nigdy, ale to przenigdy nie będę umiała tego zrobić, a teraz po prostu to robię. Wystarczyło zacząć. Strach pomyśleć, co jeszcze mogłoby mi się udać, gdybym tylko odważyła się spróbować.

Wnioski mam takie, że:
  • korpo nie jest takie złe
  • zbiorkom wysysa energię życiową
  • rodzinna atmosfera w pracy jest nie dla mnie
  • dress code ma sens
  • manager też człowiek (sprawdzić, czy nie ja)
  • buty w cielistym kolorze są super, a obcasy są dla ludzi

Kto by pomyślał, że tak wiele się zmieni w moich poglądach. Wiem, że tylko krowa ich nie zmienia ( a ja w końcu jestem świnką), ale mimo wszystko nadal jestem zdumiona, jak wiele porażek zawodowych musiałam doświadczyć, żeby zrozumieć, kim jestem i czego chcę.

Wiem jedno - i wiedziałam to od zawsze: praca jest dla mnie bardzo ważna i nie mogę być szczęśliwa w życiu bez bycia szczęśliwą w pracy. I tyle.


1 komentarz :

  1. Gratulacje! Też się zbieram, żeby tym wszystkim pierdolnąć raz a dobrze i zrobić sobie miejsce na nowe. Ale jak wiadomo powszechnie- Polska to nie Irlandia. I odwrotnie :D

    OdpowiedzUsuń